Η UNICEF στον Β’ Παιδικό Σταθμό του Δήμου Γαλατσίου

Μια φορά κι έναν καιρό … άρχισε ένα παραμύθι. Ένα παραμύθι που όπως φάνηκε θα μείνει χαραγμένο στις μνήμες πολλών από εμάς που το «ζήσαμε» και πολλών από αυτούς που το είδαν να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια τους στην επίσημη «πρεμιέρα» του στις 11 Ιουνίου 2009.

Ακούγαμε ότι όλοι στον κόσμο είμαστε «ίσοι» αλλά δεν το βλέπαμε να ισχύει …

Ακούγαμε ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί και αυτό κάπως μας φαινόταν …

Είδαμε φωτογραφίες παιδιών που ζουν σε κάθε γωνιά της γης, συμφωνήσαμε στα δικαιώματά τους, παραδεχθήκαμε τις ανάγκες τους, κλάψαμε … ναι κλάψαμε με τα δάκρυα και τον πόνο τους, σφίξαμε τις καρδιές μας στο αντίκρισμα της δυστυχίας τους κι αυτό που τελικά βγήκε από μέσα μας ήταν ένα τεράστιο «ΓΙΑΤΙ»;

Κι αυτό το «ΓΙΑΤΙ» το είπαν οι καρδιές μας. Γιατί οι καρδιές των παιδιών να είστε σίγουροι πως βλέπουν καθαρά, πιο καθαρά απ’τα μάτια των μεγάλων…

Και πήραμε μια μεγάλη απόφαση!

Να σας συγκινήσουμε!!!

Ακούστε λοιπόν προσεκτικά τι κάναμε και καταφέραμε να ευαισθητοποιήσουμε μια «μικρή – μεγάλη» κοινωνία … το Γαλάτσι.

Καταρχήν η τάξη μας είναι μια μικρή ομάδα, όπου έχουμε μάθει πολύ καλά πως «η πρώτη κοινωνία μας δεν είναι η μοναξιά μας, αλλά η συντροφικότητά μας» όπως είπε ο Γιάννης Ρίτσος αλλά και πως «χωρίς την ανθρώπινη κοινότητα ο άνθρωπος μόνος του δεν μπορεί να επιβιώσει» (Δαλάι Λάμα).

… Κι από εκεί ξεκίνησαν όλα … Η Γη μας, ο κόσμος, η μοναδικότητά μας, η αδικία, ο πόλεμος, η φτώχεια, η πείνα, ο ρατσισμός …

… Κι εμείς αλλάξαμε τις λέξεις που μας στεναχωρούν και βάλαμε στη θέση τους … την αγάπη, τη φιλία, την ισότητα, το δικαίωμα, την ευτυχία και άλλες πολλές που τις δέσαμε με την αλφαβήτα.

Φτιάξαμε λοιπόν μια αλφαβήτα εννοιών και συναισθημάτων με καρδιές που τις βάλαμε στο διαπολιτισμικό μας χαλί.

Και σιγά σιγά, με τη βοήθεια της δασκάλας μας γράψαμε το παραμύθι μας, ένα παραμύθι για μια οικογένεια, την οικογένεια των ανθρώπων.

Σ’αυτό το σημεία επενέβη ξανά η δασκάλα μας που μας μύησε στη μουσική σπουδαίων Ελλήνων δημιουργών όπως του Μίκη Θεοδωράκη, του Μάνου Λοϊζου, του Νότη Μαυρουδή και του Γιώργου Χατζηπιερή.

Μάθαμε να τα τραγουδάμε πολύ καλά και μάλιστα τα χορέψαμε χορογραφώντας τα εμείς οι ίδιοι!!!

Και δεν σταματήσαμε εκεί.

Αποφασίσαμε να γίνουμε «Σχολείο Υποστηρικτής της UNICEF». Παραγγείλαμε τα ρούχα της γιορτής από εκεί καθώς και βιβλία, κάρτες, δώρα. Φτιάξαμε κι έναν κουμπαρά.

Η UNICEF ανταποκρίθηκε και μας έστειλε διπλώματα, μπαλόνια, αφίσες και μάλιστα τα έστειλε με το φορτηγάκι της. Ενθουσιαστήκαμε!

Τελικά, όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι. ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ!

Είχαμε ενθουσιαστεί. Φτιάξαμε πολλά πράγματα που τα βάλαμε στη γιορτή μας και αποφασίσαμε να καλέσουμε και τον πρόεδρο της UNICEF τον κ. Λάμπρο Κανελλόπουλο. Και αυτός ήρθε και η χαρά και η τιμή που μας έκανε ήταν μεγάλη.

Στο τέλος μας απένειμε και τα διπλώματα της UNICEF.

Και εμείς τον κάναμε περήφανο!

Γιατί μπορεί να είμαστε μικρά παιδιά αλλά αυτά που μάθαμε είναι σπουδαία και ξέρουμε πώς να τα δείξουμε στους άλλους.

Και πιστέψτε μας, τους κάναμε όλους περήφανους και τη δασκάλα μας την κα Πιπίνα η οποία έγραψε αυτό το κείμενο αφού όμως της το υπαγορέψαμε εμείς.