του Γιάννη Ρίτσου
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Στο έργο του Γιάννη Ρίτσου «Η Σονάτα του Σεληνόφωτος» ένα ανοιξιάτικο βράδυ μια ηλικιωμένη γυναίκα μιλάει σε έναν νεαρό επισκέπτη. Η παρουσία του νέου δίνει τη δυνατότητα στη γυναίκα να ανοίξει την ψυχή της και να ξετυλίξει μπροστά του όλη της τη ζωή με τις χαρές και τις λύπες της και μέσα από αυτή την αφήγηση να συμβιβαστεί τελικά με το παρελθόν της και να αποδεχθεί το πέρασμα του χρόνου, περνώντας μέσα από διαπιστώσεις για τον έρωτα, το θάνατο και τη μοναξιά: «Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα, μονάχος στη δόξα και στο θάνατο. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. Άφησε με να έρθω μαζί σου».
Στην παράσταση της Δημοτικής Θεατρικής Σκηνής, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κωτσής, χωρίζει την ηλικιωμένη γυναίκα σε τρία διαφορετικά πρόσωπα, διαφορετικές όψεις της ίδιας γυναίκας (το alter ego της). Έτσι ο λόγος και η δράση μοιράζονται σε τρεις ηθοποιούς, τις κυρίες Ματίνα Γεωργακοπούλου, Ευαγγελία Κληρονόμου και Νατάσσα Μαρκεσίνη. Το ρόλο του νέου επισκέπτη υποδύεται ο Νίκος Κριμιτζάς.
Ο Λουί Αραγκόν, ο μεγαλύτερος σύγχρονος Γάλλος ποιητής έχει πει για το Γιάννη Ρίτσο (‘Μελέτες για τον Γιάννη Ρίτσο – Ο Αραγκόν για το Ρίτσο’, εκδ. Κέδρος): «πάνε πάνω από είκοσι χρόνια που μου έφεραν, μεταφρασμένη από τα ελληνικά για να διορθώσω τα γαλλικά τους, τη Σονάτα του Σεληνόφωτος ενός ποιητή για τον οποίο δεν ήξερα τίποτα. Άξαφνα ένιωσα ένα σφίξιμοστο λαρύγγι και το παράξενο είναι πως αργότερα, κάθε φορά σχεδόν που μου έφερναν στίχους , καλά είτε κακά μεταφρασμένους, αυτού του άγνωστου, ένιωθα πάντοτε όπως και την πρώτη φορά, ανίκανος να κυριαρχήσω τα μάτια μου, τα δάκρυά μου. Πόσες φορές το ίδιο πράγμα ξανάγινε αργότερα;… Στην αρχή δεν το ήξερα πως ήταν ο πιο μεγάλος από τους ζώντες ποιητές της εποχής αυτής που είναι η δική μας, ορκίζομαι πως δεν το ήξερα. Το έμαθα σταδιακά από το ένα ποίημα στο άλλο, παραλίγο να πω από το ένα μυστικό στο άλλο, γιατί κάθε φορά ένιωθα το συγκλονισμό μιας αποκάλυψης. Η αποκάλυψη ενός ανθρώπου και μιας χώρας, τα βάθη ενός ανθρώπου και το βάθος μιας χώρας».
