Γ. Όλα τα οδωνυμικά των πλατειών του Γαλατσίου

   

Πλατεία Αγριτών (62/97) – Παραδεισίων, Ιέρακος, Κενταύρου

Οι πρώτοι κάτοικοι της πόλης του Γαλατσίου, δημιούργησαν – κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα – συλλόγους για να έχουν επαφές και μνήμες με τις μητροπόλεις τους. Ανάμεσά τους, ο Σύλλογος Αγριτών Λέσβου, με σφραγίδα από το 1975. Η Άγρα (Δημοτική Κοινότητα Άγρας – Δημοτική Ενότητα ΚΑΛΛΟΝΗΣ), ανήκει στον δήμο ΛΕΣΒΟΥ της Περιφερειακής Ενότητας ΛΕΣΒΟΥ που βρίσκεται στην Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου, σύμφωνα με τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας όπως διαμορφώθηκε με το πρόγραμμα “Καλλικράτης”.Η επίσημη ονομασία είναι “η Άγρα”. Έδρα του δήμου είναι η Μυτιλήνη και ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα Νησιών Αιγαίου Πελάγους.Κατά τη διοικητική διαίρεση της Ελλάδας με το σχέδιο “Καποδίστριας”, μέχρι το 2010, η Άγρα ανήκε στο Τοπικό Διαμέρισμα Άγρας, του πρώην Δήμου ΚΑΛΛΟΝΗΣ του Νομού ΛΕΣΒΟΥ.Η Άγρα έχει υψόμετρο 371 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, σε γεωγραφικό πλάτος 39,1549398717 και γεωγραφικό μήκος 26,0581666835. Οδηγίες για το πώς θα φτάσετε στην Άγρα Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, έχει 861 κατοίκους.

 

Πλατεία Αγχεσμού  – (59/97)  Aθηναίων, Βυζαντίου, Παραδεισίων

Το αρχαίο όνομα του λόφου της πόλης μας. Μέχρι να χρησιμοποιηθεί το  τοπωνύμιο «Τουρκοβούνι» και «Τουρκοβούνια» ήταν το όνομα που ανελλιπώς χρησιμοποιήθηκε  πάνω από 2.500 χρόνια  για τη λοφοσειρά από τον Λυκαβηττό μέχρι την άκρη του λόφου του Γαλατσίου (αναφορές μέχρι και το 1875).

 

 

 

 

 

Πλατεία Ελληνικής Επανάστασης 1821 (69/99) –Επιδαύρου, Ηροδότου, Φιλοθέης.

Στο πλαίσιο των εορτασμών των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821, προτείνεται και η ονοματοδοσία της συγκεκριμένης πλατείας.

 

 

 

 

 

 

 Πλατεία Θανάση Βέγγου (24/97) – Λέσινγκ, Καββαδία, Πυθαγόρα, Αλαμάνας

Έλληνας κωμικός ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου, ο οποίος και έμενε σε μονοκατοικία επί της λεωφόρου Γαλατσίου. Ο Θανάσης Βέγγος, Νέο Φάληρο 29 Μαΐου 1927 – Αθήνα, 3 Μαΐου 2011, ήταν Έλληνας κωμικός ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου και σκηνοθέτης. Επίσης υπήρξε ιδρυτής της εταιρείας ΘΒ Ταινίες Γέλιου. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Βέγκος και όπως είχε πει, το έγραφε με “γγ” όταν έγινε ηθοποιός γιατί φαινόταν καλύτερα στο μάτι. Έχει παίξει σε 126 ταινίες, σε 52 από τις οποίες ως πρωταγωνιστής και έχει σκηνοθετήσει (πρωταγωνιστώντας ταυτόχρονα) ακόμη επτά ταινίες. Θεωρείται ένας από τους πιο δημοφιλείς κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ μέχρι και το τέλος της ζωής του συνέχιζε να εμφανίζεται σε ταινίες, στην τηλεόραση και το θέατρο. Ο Θανάσης Βέγγος νοσηλευόταν από τις 19 Δεκεμβρίου 2010 στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου Ερυθρός Σταυρός λόγω εγκεφαλικού επεισοδίου, όπου και απεβίωσε στις 3 Μαΐου 2011, λίγο πριν συμπληρώσει τα 84 χρόνια του. Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλη στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνας στο Θησείο την επόμενη, στις 4 Μαΐου, με παρουσία πολλών επισήμων και φίλων. Τάφηκε στην Αμοργό, τόπο καταγωγής της μητέρας του και της γιαγιάς του. Θα μείνει πάντα γνωστός ως «ο καλός μας άνθρωπος».

 

Πλατεία Γιγάντων – Κατά την Ελληνική Μυθολογία οι Γίγαντες φέρονται να γεννήθηκαν από το σώμα της Γης όταν έσταξε πάνω της αίμα από την πληγή του Ουρανού μετά τον ακρωτηριασμό που υπέστη από τον Κρόνο. Οι Γίγαντες ήταν πολύ περισσότεροι από τους Τιτάνες, τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες. Υπολογίζονται γύρω στους εκατό. Κατοικούσαν στις δυτικές ακτές του Ωκεανού όπου συχνά τους επισκέπτονταν οι θεοί και έπαιρναν μέρος στα συμπόσιά τους.

 

 

 

 

 

 

Πλατεία Γραικού – Γενίτσαρου & Βενετσάνου (159α /98) – Ι.Φωκά, Εκάβης, Ορφέως

Ο Δημήτριος Καμπούρογλου (ιστοριοδίφης, λογοτέχνης, δικηγόρος, ποιητής και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών) μας ταξιδεύει στο Γαλάτσι του 1600 με το εξαιρετικό του κείμενο «Γραικός, Γενίτσαρος και Βενετσάνος» και μας περιγράφει το Γαλάτσι της εποχής.

 

 

 

 

 

Πλατεία Μανώλη Γλέζου (15/98) – Παπαφλέσσα, Πανδώρας, Κυμοθόης, Σαπφούς

Η πλατεία, επισήμως, θεωρείται ανώνυμη. Έλληνας αντιστασιακός, ο οποίος μαζί με τον Aπόστολο Σάντα κατέβασαν τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη, τη νύχτα της 30ής  προς 31η  Μαΐου 1941. Ο Μανώλης Γλέζος (Απείρανθος Νάξου, 9 Σεπτεμβρίου 1922 – Αθήνα, 30 Μαρτίου 2020) ήταν Έλληνας πολιτικός της Αριστεράς, ήρωας της Εθνικής Αντίστασης, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Μαζί με τον Λάκη Σάντα υπήρξε συμπρωταγωνιστής σε μία από τις πρώτες αντιστασιακές ενέργειες στην κατεχόμενη Ελλάδα και ευρύτερα στην κατεχόμενη από τον Άξονα Ευρώπη κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν τη νύχτα της 30ής προς 31η Μαΐου του 1941 κατέβασαν τη σημαία της Ναζιστικής Γερμανίας από τον ιστό του βράχου της Ακρόπολης, στην Αθήνα. Μετά τον πόλεμο εργάστηκε ως δημοσιογράφος, αναλαμβάνοντας αρχισυντάκτης της εφημερίδας Ριζοσπάστης, ενώ αργότερα υπήρξε διευθυντής και της εφημερίδας Αυγής. Ωστόσο, γρήγορα συνελήφθη για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, φτάνοντας μάλιστα να καταδικαστεί σε θάνατο τρεις φορές. Οι συνεχείς δικαστικές του περιπέτειες μέχρι την οριστική του απαλλαγή με τη γενική αμνηστία του 1971 προκάλεσαν συχνά την αντίδραση της Ελληνικής και της διεθνούς κοινής γνώμης. Ο Γλέζος υπήρξε επί δεκαετίες ενεργός στα πολιτικά πράγματα και μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου. Μεταξύ άλλων, ασχολήθηκε επισταμένα με το ζήτημα των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα από την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Υπήρξε βουλευτής και πρόεδρος της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) και αργότερα βουλευτής και ευρωβουλευτής του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ), βουλευτής του Συνασπισμού της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας (ΣΥΝ) και του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ). Από το 2014 έως το 2015 διετέλεσε ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ερχόμενος, μάλιστα, πρώτος σε ψήφους σε όλη τη χώρα στις Ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014. Ήταν επίσης επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας της ΛΑ.Ε στις βουλευτικές εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, αλλά δεν κατάφερε να εκλεγεί. Την τελευταία πενταετία της ζωής του πήρε σαφή θέση υπέρ του όχι στο δημοψήφισμα του 2015 και κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών του 2018. Ο Μανώλης Γλέζος βραβεύτηκε το 1962 από την ΕΣΣΔ με το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης Λένιν. Την περίοδο της πρώτης μεταπολεμικά δίωξης του Γλέζου, ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Σαρλ ντε Γκωλ τον χαρακτήρισε ως τον «πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης».

 

 Πλατεία Εθνικής Αντίστασης (32/97) – Πρωτοπαπαδάκη, Ελ. Βενιζέλου, Αγ. Γλυκερίας

Ακολουθώντας το όνομα του μνημείου, το οποίο και βρίσκεται στη δυτική πλευρά του αλσύλλιου – πλατείας,  ονοματοδοτείται, επίσημα, με το ίδιο οδωνυμικό. Με τον όρο Εθνική Αντίσταση, ορίζεται η αντίσταση που πρόβαλλαν οι Έλληνες κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου εναντίον των δυνάμεων Κατοχής μέσω των αντάρτικων οργανώσεων, με στόχο την απελευθέρωση της χώρας. Η αντίσταση ξεκίνησε σχεδόν αμέσως μετά την πτώση και τη συνθηκολόγηση της Ελλάδας, τον Απρίλιο του 1941. Αρχικά υπήρξε προϊόν αυθόρμητων ενεργειών μεμονωμένων πολιτών ή μικρών ομάδων πολιτών, αλλά σταδιακά απέκτησε οργανωμένη μορφή με την ίδρυση αντιστασιακών οργανώσεων. Από τα μέσα του 1942 εξελίχθηκε σε ένοπλο αγώνα στην ύπαιθρο. Ήδη από τα μέσα του 1943 οι ανταρτικές ομάδες είχαν προκαλέσει σοβαρά πλήγματα στους κατακτητές και είχαν κατορθώσει να απελευθερώσουν τμήμα της ορεινής ενδοχώρας το οποίο ονομάστηκε Ελεύθερη Ελλάδα.

 

Πλατεία Ειρήνης Κουμαριανού – Αχιλλέως, Μαραθώνος & Κουρτίου

Η Ειρήνη Κουμαριανού ήταν ελληνίδα ηθοποιός. Γεννήθηκε στο Γαλάτσι και αποτέλεσε μία από τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες του ελληνικού θεάτρου. Είχε πρωταγωνιστήσει σε αρκετές παραστάσεις κυρίως του Εθνικού Θεάτρου, ενώ παράλληλα συμμετείχε σε πολλές αρχαίες τραγωδίες, κυρίως της Επιδαύρου. Γεννήθηκε το 1931 στο Γαλάτσι. Υπήρξε μαθήτρια του Ελληνικού Ωδείου και μία από τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες του ελληνικού θεάτρου. Η καριέρα της ξεκίνησε το 1951, πρωταγωνιστώντας σε αρκετές παραστάσεις κυρίως του Εθνικού Θεάτρου ενώ συμμετείχε σε πολλές αρχαίες τραγωδίες, κυρίως της Επιδαύρου. Τηλεοπτικά έχουν αγαπηθεί πολλές δουλειές της. Είχε συμμετάσχει σε ταινίες με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την Τζένη Καρέζη, τη Ρένα Βλαχοπούλου κ.ά. και έχει στο ενεργητικό της 40 ταινίες, μεταξύ των οποίων τις: “Ιστορία μιας ζωής”, “Κορίτσια για φίλημα” (1965), “Δάκρυα για την Ηλέκτρα” (1966), “Πολύ αργά για δάκρυα”, “Καπετάν φάντης μπαστούνι” (1968), “Η νεράιδα και το παλικάρι” (1969), “Η αρχόντισσα και ο αλήτης”, “Κρίμα το μπόι σου” (1970), “Ο κατεργάρης”, “Η εφοπλιστίνα” (1971), “Η Μαρία της σιωπής”, “Στον αστερισμό της παρθένου” (1973), ενώ κατέγραψε και συμμετοχές στο ραδιοφωνικό “Θέατρο της Δευτέρας”. Στην τηλεόραση είχε εμφανιστεί σε σειρές όπως “Αναστασία” (1994), “Ο Πρίγκηπας” (1996), “Προδοσία” (1996), “Σαν αδελφές” (ΕΤ1 – 1998), “Alma libre” (2001) και “Σ’ αγαπώ μ’ αγαπάς”, ενώ το 2004 είχε ένα μικρό ρόλο στις “Σαββατογεννημένες” του Γιώργου Καπουτζίδη. Αυτό συνετέλεσε στην επιλογή της τον επόμενο χρόνο (2005) για τη σειρά “Στο Παρά 5” του ίδιου σεναριογράφου, που σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Συμπρωταγωνίστησε με τη φίλη της Έφη Παπαθεοδώρου, με την οποία επίσης από κοινού συμμετείχαν στην Ελληνοαμερικανική ταινία “Όπα!”. Από τον Φεβρουάριο του 2007 συμμετείχε στην θεατρική παράσταση “Μάρτυρας κατηγορίας” της Αγκάθα Κρίστι με την Κάτια Δανδουλάκη, τον Δάνη Κατρανίδη, τον Κώστα Σπυρόπουλο, τον Απόστολο Τσακπίνη, τον Δημήτρη Λιτσικάκη κ.ά. Πέθανε στις 25 Ιανουαρίου 2013 σε ηλικία 82 ετών. Tις τελευταίες μέρες νοσηλευόταν στον Ευαγγελισμό με καρδιακά προβλήματα. 

 

Πλατεία Επτανησίων (31/98) – Δερβενακίων, Μπουμπουλίνας, Σκρα, Ναυαρίνου

Οι πρώτοι κάτοικοι της πόλης του Γαλατσίου, δημιούργησαν – κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα – συλλόγους για να έχουν επαφές και μνήμες με τις μητροπόλεις τους. Ανάμεσά τους, ο Σύλλογος Επτανησίων, με σφραγίδα από το 2007. Τα Επτάνησα αποτελούν ένα σύμπλεγμα επτά κυρίων νησιών και αρκετών μικρότερων που βρίσκεται στο Ιόνιο Πέλαγος. Τα επτά κύρια νησιά είναι, με σειρά μεγέθους, η Κεφαλονιά, η Κέρκυρα, η Ζάκυνθος, η Λευκάδα, τα Κύθηρα, η Ιθάκη και οι Παξοί. Το νησιωτικό σύμπλεγμα των Επτανήσων περιλαμβάνει και κάποια μικρότερα νησιά όπως τα Αντικύθηρα, τους Αντίπαξους, το Αρκούδι, την Άτοκο, τον Βρόμωνα, την Δρακονέρα, την Ερεικούσσα, τον Κάλαμο, τον Καλόγηρο, το Καρλονήσι, τον Καστό, τον Λαμπρινό, το Μαθράκι, τη Μάκρη, το Μεγανήσι, το Μόδι, τους Οθωνούς, την Οξεία, τον Πεταλά, τον Ποντικό, το Προβάτι, τον Σκορπιό, την Σοφία, τις Στροφάδες, την Σωρό και άλλα. Στο σύμπλεγμα των Επτανήσων περιλαμβάνεται και η νήσος Σάσων, η οποία από το 1864 έως το 1914 ανήκε στην Ελλάδα. Τα Επτάνησα ανήκουν διοικητικά στην περιφέρεια των Ιόνιων νησιών, πλην των Κυθήρων, που ανήκουν διοικητικά στην Περιφέρεια Αττικής. Η περιφέρεια των Ιόνιων νησιών περιλαμβάνει τους νομούς Ζακύνθου, Κέρκυρας, Κεφαλληνίας και Λευκάδας.

 

Πλατεία Βασίλη Ζαφειράκη (146/98) – Νικολάου Λύτρα, Δρυάδων, Ανδριτσαίνης, Νιόβης

Πρωτεργάτης και συντονιστής της «Κίνησης Πολιτών Γαλατσίου».

 

 

 

 

 

 

 Πλατεία Ηπειρωτών (171/98) – Ναρκίσσου & Ιωάννου Φωκά

Οι πρώτοι κάτοικοι της πόλης του Γαλατσίου, δημιούργησαν – κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα – συλλόγους για να έχουν επαφές και μνήμες με τις μητροπόλεις τους. Ανάμεσά τους, ο Σύλλογος Ηπειρωτών, με σφραγίδα από το 2002. Η Ήπειρος είναι γεωγραφική και ιστορική περιοχή στη νοτιοανατολική Ευρώπη, που μοιράζεται μεταξύ της Ελλάδας και της Αλβανίας. Βρίσκεται μεταξύ της οροσειράς Πίνδου και του Ιονίου Πελάγους, καθώς και της Αδριατικής θαλάσσης, εκτεινόμενη από τον κόλπο του Αυλώνα και τα Κεραύνια όρη στο βορρά, μέχρι τον Αμβρακικό κόλπο και τα ερείπια της ρωμαϊκής πόλης Νικόπολη στο νότο. Σήμερα[1] είναι διαιρεμένη μεταξύ της περιφέρειας Ηπείρου στη βορειοδυτική Ελλάδα και τους νομούς Αυλώνα, Αργυροκάστρου και Βερατίου στη νότια Αλβανία. Η μεγαλύτερη πόλη στην Ήπειρο είναι τα Ιωάννινα, έδρα της Περιφέρειας Ηπείρου της Ελλάδος, με το Αργυρόκαστρο μεγαλύτερη πόλη στο μέρος της Ηπείρου εντός της σημερινής Αλβανίας. Τραχιά και ορεινή περιοχή, η Ήπειρος ήταν η βορειοδυτική περιοχή της αρχαίας Ελλάδας. Κατοικούνταν από τις ελληνικές φυλές των Χαόνων, Μολοσσών, και Θεσπρωτών, και ήταν η έδρα του ιερού της Δωδώνης, του παλαιότερου αρχαίου ελληνικού μαντείου, και του πιο διάσημου μετά τους Δελφούς. Ενωμένη σε ενιαίο κράτος το 370 π.Χ. από τη δυναστεία των Αιακιδών, η Ήπειρος απέκτησε φήμη κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Πύρρου της Ηπείρου, του οποίου οι εκστρατείες εναντίον της Ρώμης είναι η προέλευση του όρου «πύρρειος νίκη». Η Ήπειρος έγινε μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μαζί με την υπόλοιπη Ελλάδα το 146 π.Χ., και κατόπιν από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία που την ακολούθησε. Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης στην Τέταρτη Σταυροφορία, η Ήπειρος έγινε το κέντρο του Δεσποτάτου της Ηπείρου, ενός από τα διάδοχα κράτη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Κατακτήθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία τον 15ο αιώνα, και έγινε ημιανεξάρτητη κατά τη διακυβέρνηση του Αλή Πασά στις αρχές του 19ου αιώνα, αλλά οι Οθωμανοί την επανέφεραν υπό τον έλεγχό τους το 1821. Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους και τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η νότια Ήπειρος έγινε μέρος της Ελλάδας, ενώ η Βόρεια Ήπειρος αποτέλεσε τμήμα του νεοσύστατου κράτος της Αλβανίας.

 

Πλατεία Ηρακλέους (129Α/98) – Νυμφών, Πυθίας, Αλκυόνης

Ο Αγχεσμός (Τουρκοβούνια) υπαγόταν στον αρχαίο δήμο Βατή, όπου κατοικούσε η Αιγηίδα Φυλή και είχε προστάτη της τον Ηρακλή. Ο Ηρακλής ή Αλκαίος ή Αλκείδης, αρχ.ελλην.: Ἡρακλῆς, ήταν αρχαίος μυθικός ήρωας, θεωρούμενος ως ο μέγιστος των Ελλήνων ηρώων. Γεννήθηκε στη Θήβα και ήταν γιος του Δία και της Αλκμήνης, κόρης της Αναξώς, κόρης του Αλκαίου, (γιος του Περσέα και της Ανδρομέδας) και της Αστυδάμειας.

 

 

 

 

 

Πλατεία Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (134/98) – Ηνιόχου, Κουντουριώτου, Βεΐκου

(Kρητικός ζωγράφος,  γλύπτης και αρχιτέκτονας της Ισπανικής Αναγέννησης)

Στο εικοστό πέμπτο συμπόσιο βυζαντινής και μεταβυζαντινής αρχαιολογίας και τέχνης (Αθήνα, 13, 14 και 15 Μαΐου 2005), ο κ. Νικόλαος Κακαδιάρης παρουσίασε την εργασία του «ο ιππότης με το ξίφος κι ο παντοκράτωρ της Ομορφοκκλησιάς» στην οποία και αναφέρεται σε μια  υποθετική συνάντηση του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου με τον άγνωστο ζωγράφο του Παντοκράτορα της Ομορφοκκλησιάς, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο αριστουργηματικός παντοκράτορας, πιθανόν, να φιλοτεχνήθηκε από χέρι μεγάλου ζωγράφου, ίσως και από τον ίδιο τον Θεοτοκόπουλο.

 

 

Πλατεία Θεσσαλών (75/99) – Μιλτιάδου, Μεσσηνίας, Ελ. Βενιζέλου

Οι πρώτοι κάτοικοι της πόλης του Γαλατσίου, δημιούργησαν – κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα – συλλόγους για να έχουν επαφές και μνήμες με τις μητροπόλεις τους. Ανάμεσά τους, ο Σύλλογος Θεσσαλών, με σφραγίδα από το 2005. Η Θεσσαλία είναι γεωγραφικό διαμέρισμα της Ελλάδας. Προσαρτήθηκε στο ανεξάρτητο κράτος της Ελλάδας τον Ιούνιο του 1881, συμπεριλαμβάνοντας τότε και τη σημερινή Φθιώτιδα. Αποτελείται από τις περιφερειακές ενότητες νομούς Λαρίσης, Μαγνησίας, Τρικάλων, Καρδίτσας και Σποράδων. H συνολική της έκταση είναι 14.036 χλμ² και αντιπροσωπεύει περίπου το 11% της συνολικής έκτασης της ελληνικής επικράτειας. Συνορεύει βόρεια με τις περιοχές της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας, νότια με την περιοχή Στερεάς Ελλάδος, δυτικά με την περιοχή Ηπείρου, ενώ ανατολικά βρέχεται από το Αιγαίο Πέλαγος. Το έδαφος, ως προς τη διαμόρφωσή του, είναι 50% ορεινό-ημιορεινό και 50% πεδινό, ενώ στα όριά του περιλαμβάνεται η πεδιάδα της Θεσσαλίας (βλέπε Θεσσαλικός κάμπος), η δεύτερη μεγαλύτερη πεδιάδα και σιτοβολώνας της ελληνικής επικράτειας (μεγαλύτερη είναι εκείνη της Μακεδονίας, στην περιοχή Θεσσαλονίκης – Γιαννιτσών), που διαρρέεται στον άξονα ανατολή-δύση από τον ποταμό Πηνειό, το τρίτο μεγαλύτερο ποτάμι της χώρας. Στις ορεινές περιοχές περιλαμβάνονται ο Όλυμπος, το νότιο τμήμα της κυρίως οροσειράς της Πίνδου, το βόρειο τμήμα των Αγράφων, η Όσσα, το Πήλιο και η Όθρυς. Ιδιαίτερης σημασίας γεωστρατηγικό και οικονομικό έργο στην περιφέρεια της Θεσσαλίας είναι η τεχνητή λίμνη του Ταυρωπού, η οποία δημιουργήθηκε ύστερα από απόφραξη της κοίτης του Ταυρωπού, παραπόταμου του Αχελώου. Το υπέδαφος της περιφέρειας Θεσσαλίας διαθέτει ορυκτό πλούτο, κυρίως χρωμίτη, θειούχα μεταλλεύματα, αμίαντο, ιλμενίτη και κοιτάσματα λιγνίτη. Διοικητική πρωτεύουσα της Θεσσαλίας είναι η πόλη της Λάρισας.

 

Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλλη – Απειράνθου, Λυκούργου, Βενιζέλου

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης ήταν Έλληνας θεατρικός συγγραφέας, δημοσιογράφος και ακαδημαϊκός. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης 2 Δεκεμβρίου 1921 – 29 Μαρτίου 2011 ήταν  Έλληνας θεατρικός συγγραφέας, στιχουργός, σεναριογράφος, δημοσιογράφος και ακαδημαϊκός. Από τα θεατρικά του έργα τα πλέον γνωστά είναι “Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια”, “Έβδομη μέρα της δημιουργίας”, “Η Αυλή των θαυμάτων”, “Ηλικία της νύχτας”, “Παραμύθι χωρίς όνομα”, “Γειτονιά των Αγγέλων”, “Βίβα Ασπασία”, “Οδυσσέα γύρισε σπίτι”, “Αποικία των τιμωρημένων”, “Το μεγάλο μας τσίρκο”, “Ο εχθρός λαός” και “Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα”. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης γεννήθηκε στη Νάξο στις 2 Δεκεμβρίου 1921. Ήταν το έκτο από τα εννέα παιδιά του Στέφανου Καμπανέλλη, εμπειρικού φαρμακοποιού, και της Αικατερίνης Λάσκαρη. Ο πατέρας του καταγόταν από την Χίο, ενώ η μητέρα του προερχόταν από παλιά αρχοντική οικογένεια της Κωνσταντινούπολης. Στη Νάξο, στις δύο πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, είχε συμμαθητή τον Μανώλη Γλέζο. Το 1935 η οικογένειά του μετέβη για μόνιμη εγκατάσταση στην Αθήνα. Εργαζόταν το πρωί και το βράδυ σπούδαζε τεχνικό σχέδιο στη Σιβιτανίδειο. Το φθινόπωρο του 1942 συνελήφθη από τους Γερμανούς και οδηγήθηκε και κρατήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν μέχρι τον Μάιο του 1945, οπότε και απελευθερώθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, μαγεύτηκε από τις παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, τον χειμώνα του 1945-46. Προσπάθησε να γίνει ηθοποιός, ελλείψει όμως γυμνασιακού απολυτηρίου δεν έγινε αποδεκτός από το Εθνικό Θέατρο. Έτσι αφοσιώθηκε στο γράψιμο. Τον Καμπανέλλη ανακάλυψε ο Αδαμάντιος Λεμός. Το πρώτο θεατρικό έργο του ήταν «ο Χορός πάνω στα στάχυα», που παρουσιάστηκε τη θερινή θεατρική περίοδο του 1950 από τον θίασο Λεμού στο Θέατρο «Διονύσια» της Καλλιθέας. Τον Οκτώβριο του 1981 τοποθετήθηκε στη θέση του διευθυντή ραδιοφωνίας της ΕΡΤ. Έγινε ακαδημαϊκός το 1999, στη νέα έδρα του Θεάτρου της Ακαδημίας Αθηνών. Το 2000 του απονεμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το παράσημο του Ανώτερου Ταξιάρχη του τάγματος του Φοίνικα. Πέθανε στις 29 Μαρτίου 2011, λόγω νεφροπάθειας, λίγες μέρες μετά τον θάνατο της γυναίκας του Νίκης.

 

 Πλατεία Φώτη Κόντογλου  – Κουντουριώτου, Αλκυόνης & Αιγοσθενών

O Φώτης Κόντογλου, (λογοτέχνης και ζωγράφος) ασχολήθηκε με τον μοναδικό τρούλο της Ομορφοκκλησιάς μας και τον περίφημο Παντοκράτορά του, τον οποίο μελέτησε πάνω από τριάντα χρόνια, αντέγραψε και ζωγράφισε σε πολλούς ναούς, σε όλη την Ελλάδα (Οινούσσες, Καπνικαρέα, κτλ). Ο Φώτης Κόντογλου (Αϊβαλί, Οθωμανική Αυτοκρατορία, 8 Νοεμβρίου 1895 – Αθήνα, 13 Ιουλίου 1965), γεννημένος με το επώνυμο Αποστολέλης, ήταν Έλληνας λογοτέχνης και ζωγράφος. Αναζήτησε την «ελληνικότητα», δηλαδή μία αυθεντική έκφραση, επιστρέφοντας στην ελληνική παράδοση, τόσο στο λογοτεχνικό όσο και στο ζωγραφικό του έργο. Είχε ακόμη σημαντικότατη συμβολή στον χώρο της βυζαντινής εικονογραφίας. Σήμερα θεωρείται ως ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της «Γενιάς του ’30». Μαθητές του ήταν ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Νίκος Εγγονόπουλος, κ.ά. Το 1965 υποβλήθηκε σε εγχείρηση δυο λίθων από την κύστη. Τελικά πέθανε στην Αθήνα στις 13 Ιουλίου του 1965, έπειτα από μετεγχειρητική μόλυνση, ταλαιπωρημένος σωματικά και ψυχικά ύστερα από ατύχημα που του συνέβη το 1963. Τα οστά του μεταφέρθηκαν σε μοναστήρι της Νέας Μάκρης (Όρος Αμώμων). Ο Γιάννης Τσαρούχης, άλλοτε μαθητής του, όταν πληροφορήθηκε τον θάνατο του Κόντογλου, βρισκόταν στη Μυτιλήνη και ζωγράφιζε κατά τύχη έναν άγγελο.

 

Πλατεία Κρητών (52/98) – Καλογήρου Σαμουήλ & Σουλίου

Οι πρώτοι κάτοικοι της πόλης του Γαλατσίου, δημιούργησαν – κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα – συλλόγους για να έχουν επαφές και μνήμες με τις μητροπόλεις τους. Ανάμεσά τους, ο Σύλλογος Κρητών, με σφραγίδα από το 1979. Η Κρήτη είναι το μεγαλύτερο και πολυπληθέστερο νησί της Ελλάδας και το πέμπτο σε έκταση μεγαλύτερο της Μεσογείου, μετά τη Σικελία, τη Σαρδηνία, την Κύπρο και την Κορσική. Πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της είναι το Ηράκλειο, το οποίο είναι έδρα της περιφέρειας Κρήτης που συμπεριλαμβάνει γειτονικά νησιά και νησίδες. Με πληθυσμό 623.065 κατοίκων, περίπου 160 χιλιόμετρα νότια της ελληνικής ηπειρωτικής χώρας και εκτεινόμενη από τα δυτικά προς τα ανατολικά, βρέχεται βόρεια από το Κρητικό πέλαγος και νότια από το Λιβυκό πέλαγος. Αποτελεί σημαντικό κομμάτι της οικονομίας και της πολιτισμικής κληρονομιάς της Ελλάδας, διατηρώντας τα δικά της πολιτισμικά στοιχεία. Κατά τα έτη 3000 π.Χ.–1400 π.Χ. ήκμασε στο νησί ο Μινωικός πολιτισμός, ο αρχαιότερος πολιτισμός της Ευρώπης, με κυριότερα κέντρα του την Κνωσό, τη Φαιστό, τα Μάλια, τη Ζάκρο και τα Γουρνιά όπου βρέθηκαν ανακτορικά συγκροτήματα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Κρήτης είναι ημιαυτόνομη απαρτίζεται από την Αρχιεπισκοπή Κρήτης και οκτώ Μητροπόλεις και είναι εξαρτώμενη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

 

Πλατεία Κύπρου – Κύπρος: Μεγάλο νησί της Μεσογείου, το οποίο είναι ανεξάρτητο κράτος με πρωτεύουσα τη Λευκωσία. Η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων του είναι Έλληνες, ενώ υπάρχει και τουρκική μειονότητα (περίπου το 20% του πληθυσμού). Η ιστορία της Κύπρου αρχίζει από πολύ παλαιά και είναι μία συνεχής εναλλαγή κατακτήσεων και αγώνων για την ελευθερία. Στην αρχαιότητα ήταν υπό την κυριαρχία των Περσών με διαστήματα  ελεύθερης ζωής, κατά τα οποία αναπτύχθηκαν ελεύθερα ελληνικά βασίλεια. Αργότερα ήλθε ο Μέγας Αλέξανδρος και οι Ρωμαίοι. Μετά τους βυζαντινούς χρόνους ήταν διαδοχικά υπό την κυριαρχία Φράγκων, Βενετών, Τούρκων και Βρεττανών, μέχρι το 1959, οπότε ανακηρύχθηκε το ανεξάρτητο κυπριακό κράτος ύστερα από τετραετή απελευθερωτικό αγώνα υπό την ηγεσία του αρχιεπισκόπου και Εθνάρχη Μακαρίου Γ’ και του στρατηγού Γ.Γρίβα (Διγενή). Το 1974 έγινε τουρκική εισβολή στο βόρειο τμήμα του νησιού και σήμερα (2002) το 38% περίπου του κυπριακού εδάφους εξακολουθεί να βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή. Στο Γαλάτσι (περιοχή Ακτημόνων) η πλατεία βρίσκεται στη συμβολή των οδών Ελευθ. Βενιζέλου και Χρήστου Λαδά, ενώ από                                                                                                     αυτήν αρχίζει η οδός Φιλοθέης.

 

Πλατεία Γρηγορίου Λαμπράκη (120/98) – Τράλλεων & Βεΐκου

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ήταν ιατρός, αθλητής και πολιτικός που δολοφονήθηκε από παρακρατικούς. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης (Κερασίτσα Αρκαδίας, 3 Απριλίου 1912 – Θεσσαλονίκη, 27 Μαΐου 1963) ήταν ιατρός, αθλητής και πολιτικός που δολοφονήθηκε από παρακρατικούς. Η δολοφονία του προκάλεσε διεθνή κατακραυγή για τις αυταρχικές πρακτικές της κυβέρνησης Καραμανλή και των Σωμάτων Ασφαλείας, που αποδείχθηκε ότι όχι μόνο ανέχονταν, αλλά και εξέθρεψαν τον ανεξέλεγκτο παρακρατικό μηχανισμό. Η υπόθεση Λαμπράκη αναζωογόνησε τον Ανένδοτο Αγώνα του Γεωργίου Παπανδρέου και έπαιξε τον πιο σημαντικό ίσως ρόλο στην πτώση της κυβέρνησης Καραμανλή τον ίδιο χρόνο. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1912 στην Κερασίτσα Αρκαδίας και ήταν το 14ο παιδί από τα συνολικά 18 που απέκτησαν οι γονείς του. Αδερφός του ήταν ο Θεόδωρος Λαμπράκης, ιατρός και βουλευτής με την Εθνική Προοδευτική Ένωση Κέντρου (ΕΠΕΚ). Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στη γυναικολογία. Υπήρξε αθλητής με πολλές πανελλήνιες και βαλκανικές νίκες και κατείχε για 23 χρόνια (ως το 1959) το πανελλήνιο ρεκόρ στο άλμα εις μήκος με επίδοση 7,37 μ. Στην διάρκεια της κατοχής διοργάνωνε με άλλους συναθλητές του αγώνες, διαθέτοντας τα έσοδα σε λαϊκά συσσίτια. Το 1950 κατέλαβε τη θέση του υφηγητή Μαιευτικής – Γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Aπέκτησε τρεις γιους, τον Γιώργο, τον Θοδωρή και τον Γρηγόρη. Στις εκλογές του Οκτωβρίου 1961 ο Λαμπράκης εξελέγη βουλευτής Πειραιά συνεργαζόμενος με την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος της «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη». Στις 21 Απριλίου 1963 αψηφώντας σχετική απαγόρευση της αστυνομίας, πραγματοποίησε την 1η Μαραθώνια πορεία Ειρήνης. Βάδισε το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μόνος του, εν μέσω απειλών, πριν τελικά συλληφθεί και κρατηθεί για μερικές ώρες. Αμέσως μετά μετέβη στο Λονδίνο για να συμπαρασταθεί στους Έλληνες, Κύπριους και Άγγλους διαδηλωτές που ζητούσαν την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα, ανάμεσα στους οποίους ήταν και η Βρετανίδα σύζυγός του Αντώνη Αμπατιέλου, Μπέτυ Μπάρτλετ Αμπατιέλου. Στόχος των διαδηλωτών ήταν η βασίλισσα Φρειδερίκη, η οποία βρισκόταν στην αγγλική πρωτεύουσα προκειμένου να παραστεί σε βασιλικούς γάμους. Η σύζυγος του Αμπατιέλου ζήτησε ακρόαση από την Φρειδερίκη, η οποία την αρνήθηκε, παρά τις πιέσεις του Λαμπράκη. Σχεδόν ένα μήνα μετά, στις 22 Μαΐου, καθώς εξερχόταν από συγκέντρωση για την ειρήνη και τον πυρηνικό αφοπλισμό στη Θεσσαλονίκη, δέχτηκε δολοφονική επίθεση από παρακρατικούς. Τραυματίστηκε βαριά και υπέκυψε στα τραύματά του λίγες μέρες μετά.

 

Πλατεία Λιναρά (1,2,3/97) – Λεωφόρος Γαλατσίου, Αετοράχης, Δρίσκου

Η πλατεία, επισήμως, θεωρείται ανώνυμη.  Μια από τις ξακουστές ταβέρνες του Γαλατσίου, στην περιοχή της πλατείας, ήταν εκείνη του ταχυδρομικού υπαλλήλου Διονύση Λιναρά, αγαπημένη των εργατών από τα νταμάρια. Οπότε ονοματοδοτείται, επίσημα, με το ίδιο οδωνυμικό.

 

 

 

 

 

Πλατεία Μικράς Ασίας  (86/99) – Ελ. Βενιζέλου, Φιγαλείας, Ρόδου

Πολλοί από τους κατοίκους της πόλης μας έχουν καταβολές από τη Μικρά Ασία και, κυρίως, από τα παράλιά της. Η Μικρά Ασία (στα σύγχρονα τουρκικά: Αναντολού, Anadolu), γνωστή και ως Ανατολία, χερσόνησος της Ανατολίας, οροπέδιο της Ανατολίας ή Ασιατική Τουρκία, είναι η δυτικότερη προεξοχή της Ασίας και αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης Τουρκίας. Η περιοχή ορίζεται από τη Μαύρη Θάλασσα στα βόρεια, τη Μεσόγειο Θάλασσα στα νότια και το Αιγαίο Πέλαγος στα δυτικά. Η θάλασσα του Μαρμαρά συνδέει τη Μαύρη Θάλασσα με το Αιγαίο Πέλαγος, μέσω των στενών του Βοσπόρου και του Ελλησπόντου και χωρίζει τη Μικρά Ασία από την περιοχή της Θράκης στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Παραδοσιακά, θεωρείται ότι η Μικρά Ασία εκτείνεται στα ανατολικά σε μία γραμμή μεταξύ του κόλπου της Αλεξανδρέττας και της Μαύρης Θάλασσας μέχρι τα αρμενικά υψίπεδα. Το ανατολικό κομμάτι της Μικράς Ασίας βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό στην περιοχή της Ανατολικής Ανατολίας στη βορειοανατολική πλευρά της Τουρκίας και συγκλίνει με τον Μικρό Καύκασο -μία έκταση που τον 19ο αιώνα ενσωματώθηκε στην περιοχή του Νότιου Καυκάσου της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Έτσι, παραδοσιακά, η Μικρά Ασία είναι το έδαφος που περιλαμβάνει περίπου τα δυτικά δύο τρίτα του ασιατικού τμήματος της Τουρκίας. Η Μικρά Ασία θεωρείται συχνά συνώνυμη της Ασιατικής Τουρκίας, η οποία περιλαμβάνει σχεδόν ολόκληρη τη χώρα. Τα ανατολικά και νοτιοανατολικά της σύνορα θεωρούνται ευρέως εκείνα της Τουρκίας με τις γειτονικές χώρες Γεωργία, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Ιράν, Ιράκ και Συρία (δεξιόστροφα). Ο γεωγραφικός προσδιορισμός της είναι 36°-42° βόρειο πλάτος και 26°-40° ανατολικό μήκος. Το μέγιστο μήκος είναι 1044 χλμ. και το μέγιστο πλάτος 509 χλμ. αντίστοιχα.

 

Πλατεία Νίκου Μπελογιάννη (61Β/97) – Πρωτοπαπαδάκη, Πέλλας, Παραδεισίων

Έλληνας αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης κατά των Γερμανών. Η δίκη του που έμεινε στην ιστορία ως «υπόθεση Μπελογιάννη» και η εκτέλεσή του το 1952, έλαβαν μεγάλη δημοσιότητα και προκάλεσαν διεθνείς αντιδράσεις. Έμεινε γνωστός στην Ιστορία ως «Ο Άνθρωπος με το γαρύφαλλο» και προς τιμήν του ονομάστηκαν δρόμοι και οικισμοί σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης, όπως το χωριό «Μπελογιάννης» στην Ουγγαρία. Ο Νίκος Μπελογιάννης (Αμαλιάδα, 22 Δεκεμβρίου 1915 – Γουδή Αττικής, 30 Μαρτίου 1952) ήταν Έλληνας αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης κατά των Γερμανών, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και στέλεχος του ΔΣΕ. Εκτελέστηκε το 1952 με την κατηγορία της κατασκοπείας. Η δίκη του που έμεινε στην ιστορία ως «υπόθεση Μπελογιάννη» και η εκτέλεσή του, έλαβαν μεγάλη δημοσιότητα και προκάλεσαν διεθνείς αντιδράσεις, αποτελώντας παράδειγμα για την σκληρότητα των μετεμφυλιακών αντικομμουνιστικών διώξεων. Έμεινε γνωστός στην Ιστορία ως «Ο Άνθρωπος με το γαρύφαλλο».Προς τιμή του ονομάστηκαν δρόμοι και οικισμοί σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης, όπως το χωριό Μπελογιάννης στην Ουγγαρία. Ο Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1915, από σχετικά εύπορη οικογένεια – ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης ξενοδοχείου. Από μικρή ηλικία εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Υπήρξε άριστος μαθητής, και εισήλθε με εξετάσεις στη Νομική Σχολή Αθηνών, προτού όμως μπορέσει να αποφοιτήσει, συνελήφθη λόγω της εμπλοκής του με το παράνομο ΚΚΕ και φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία, στα χρόνια της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου του Μεταξά. Ο πόλεμος του 1940 τον βρήκε έγκλειστο στην Ακροναυπλία, απ’ όπου μαζί με τους 600 συγκρατούμενούς του κομμουνιστές ζήτησε να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή, αλλά η μεταξική κυβέρνηση το αρνήθηκε. Αντί αυτού τον Απρίλιο του 1941 παραδόθηκε από το καθεστώς στις γερμανικές αρχές Κατοχής μαζί με τους άλλους κομμουνιστές κρατουμένους. Η θανατική καταδίκη δεν άλλαξε ποτέ, ούτε δόθηκε χάρη από τον βασιλιά Παύλο, παρά τις διεθνείς εκκλήσεις. Τελικά, στις 30 Μαρτίου 1952, ημέρα Κυριακή και ώρα 04:10 τα χαράματα, οι τέσσερις μελλοθάνατοι κομμουνιστές, Μπελογιάννης, Νίκος Καλούμενος, Δημήτης Μπάτσης και Ηλίας Αργυριάδης μεταφέρθηκαν από τις φυλακές της Καλλιθέας στο στρατόπεδο του Γουδή και εκτελέστηκαν δια τυφεκισμού με τα φώτα των προβολέων των φορτηγών που τους μετέφεραν. Η Έλλη Παππά δεν εκτελέστηκε λόγω του παιδιού του Μπελογιάννη που είχε πρόσφατα γεννήσει μέσα στη φυλακή και ο Τάκης Λαζαρίδης λόγω του νεαρού της ηλικίας του καθώς και διότι ο πατέρας του είχε εκτελεστεί από τους Βούλγαρους κατακτητές. Δόθηκε επίσης χάρη στους Χαράλαμπο Τουλιάτο και Μιλτιάδη Μπισμπάνο. Η ώρα και η ημέρα της εκτέλεσης ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστη (οι εκτελέσεις γινόταν πάντα με το πρώτο φως του ήλιου και ποτέ μέρα Κυριακή ακόμα και από τους Γερμανούς Ναζί κατακτητές) και φέρεται να έγινε τότε για να προλάβουν οι υπέρμαχοι της εκτέλεσης τυχόν απονομή χάριτος.

 

Πλατεία Ναξίων (86/97) – Πάρνηθος, Αγ. Γλυκερίας, Χοπφ

Οι πρώτοι κάτοικοι της πόλης του Γαλατσίου, δημιούργησαν – κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα – συλλόγους για να έχουν επαφές και μνήμες με τις μητροπόλεις τους. Ανάμεσά τους, οι Σύλλογοι των Ναξίων, με σφραγίδες: Ομοσπονδία Ναξιακών Συλλόγων από το 1976, Απεραθιτών από το 1980, Απολλωνιατών από το, Δαμαριωνιτών από το 1936, Δανακιωτών από το, Εγκαριτών από το, Κεραμιωτών από το 1972, Κορωνιδιατών από το 1975, Κυνηδαριωτών από το 1960, Κωμιακιτών (Κορωνίδας) από το 1911, Σκαδιωτών από το 1975, Φιλωτιτών από το 1926, κ.ά. Η Νάξος είναι ελληνικό νησί, με έκταση 429,79 τ.χλμ. και απέχει 103 ναυτικά μίλια από τον Πειραιά.[2] Αποτελεί το μεγαλύτερο νησί των Κυκλάδων, στο Αιγαίο Πέλαγος. Κατά την παράδοση, οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού ήταν οι Θράκες και οι Πελασγοί. Αργότερα ήρθαν οι Κάρες, με αρχηγό τον Νάξο, στον οποίο και αποδίδεται το όνομα του νησιού. Υπήρξε το κέντρο του αρχαϊκού κυκλαδικού πολιτισμού. Το νησί είναι γνωστό ως πηγή σμύριδας, ενός πετρώματος πλούσιου σε κορούνδιο, το οποίο μέχρι τη σύγχρονη εποχή ήταν ένα από τα καλύτερα διαθέσιμα λειαντικά. Η Νάξος όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος, ξεπερνούσε σε πλούτο όλα τα νησιά (ευδαιμονίη των νήσων προέφερε) και πολλά προϊόντα της ήταν γνωστά στην αρχαιότητα, όπως το μάρμαρο της Νάξου, η σμύριδα (ναξία λίθος), το κρασί (υπήρχε μάλιστα και ποικιλία σταφυλιού «ναξία καλουμένη»), τα αμύγδαλα, τα αιγοπρόβατα και ο κύπερος, ένα αρωματικό φυτό με θεραπευτικές ιδιότητες. Η μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα του νησιού είναι η Χώρα ή Νάξος, με 7.070 κατοίκους (απογραφή 2011).

 

Πλατεία Πελοποννησίων (106/97) – Γρηγορίου Ε΄, Στρεψιάδου, Χρυσανθέμων

Οι πρώτοι κάτοικοι της πόλης του Γαλατσίου, δημιούργησαν – κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα – συλλόγους για να έχουν επαφές και μνήμες με τις μητροπόλεις τους. Ανάμεσά τους, ο Σύλλογος Πελοποννησίων, με σφραγίδα από το 1979. Η Πελοπόννησος, γνωστή και ως Μωριάς (Μοριάς), είναι η μεγαλύτερη χερσόνησος της Ελλάδας, και ένα από τα εννέα γεωγραφικά της διαμερίσματα. Βρίσκεται στα νότια του ηπειρωτικού τμήματος της χώρας και συνδέεται με τη Στερεά Ελλάδα μέσω του Ισθμού της Κορίνθου και μέσω της γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου. Η Πελοπόννησος διαιρείται διοικητικά σε επτά νομούς Αργολίδας, Αρκαδίας, Αχαΐας, Ηλείας, Κορινθίας, Λακωνίας, Μεσσηνίας ενώ ένα μικρό τμήμα της υπάγεται διοικητικά στο νομό Αττικής. Από το 1986 χωρίζεται διοικητικά σε δύο περιφέρειες, της Δυτικής Ελλάδας και της Πελοποννήσου (και ένα μικρό τμήμα αντίστοιχα, στην Περιφέρεια Αττικής). Η έκταση της είναι 21.439 τετρ. χλμ. και ο πληθυσμός της, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, ανέρχεται σε 1.086.935 κατοίκους. Αποτελεί ιστορική κοιτίδα του ελληνισμού και κατοικείται από τα προϊστορικά χρόνια. Σε αυτήν αναπτύχθηκε ο Μυκηναϊκός Πολιτισμός και κατοίκησαν και τα τρία κυριότερα ελληνικά φύλα (Αχαιοί, Ίωνες και Δωριείς), ενώ στην Πελοπόννησο βρίσκονταν ορισμένες από τις σπουδαιότερες ελληνικές πόλεις-κράτη, όπως η Σπάρτη, η Κόρινθος και το Άργος. Αποτέλεσε θέατρο των περισσότερων πολεμικών συγκρούσεων που έλαβαν χώρα στον ελληνικό χώρο, με κορυφαία ιστορικά παραδείγματα τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και την Ελληνική Επανάσταση (’21), της οποίας αποτέλεσε και τόπο έναρξης, ενώ επίσης γνώρισε διάφορους κατακτητές όπως Ρωμαίους, Φράγκους, Οθωμανούς κ.ά. Μεγαλύτερη πόλη της Πελοποννήσου είναι η Πάτρα με δεύτερη κατά σειρά πόλη την Καλαμάτα.

 

Πλατεία Πηγής  – Αγίας Γλυκερίας & Γαλάκηδων

Η πηγή είναι ένα από τα βασικά στοιχεία και μνημεία της πόλης μας. Για τη δημιουργία της πόλης έπαιξε καταλυτικό ρόλο μαζί με την πέτρα της περιοχής. Ρέει αδιάκοπα, εκατοντάδες χρόνια μέχρι και σήμερα. «Βρισκόμαστε στα 1687. Σβηστό ήταν το καντήλι της Αγίας Γλυκερίας στο Γαλάτσι, κοντά στην Αθήνα. Κανείς δεν πηγαίνει να προσκυνήσει. Και μόνο το κυπαρίσσι της εκκλησίας, που το φυσούσε ο άνεμος, πήγαινε και ερχότανε, και ο ίσκιος του στον τοίχο έμοιαζε σαν καλόγηρος τυλιγμένος στο ράσο του. Το αγιασμένο νερό κατρακυλούσε μουρμουρίζοντας τον κατήφορο και πότιζε ό,τι εύρισκε στο δρόμο του….» Δημήτριος Γ. Καμπούρογλου, 1920, «Ο αναδρομάρης της Αττικής – Γραικός, Γενίτσαρος και Βενετσιάνος” 

 

 

 

«… Στο Γαλάτσι μάλιστα υπάρχει και πηγή με νερό χωνευτικόν, μέγα και τούτο αγαθόν. Προ ολίγων ετών η πηγή είχεν πλην την αθλιότητα γούρνας, εις την οποίαν εβύθιζαν τα ρύγχη των ζώα και άνθρωποι, αλλά ο δήμαρχος την έκαμε μαρμαρόκτιστον και άσπρην ως νύφη. Συνέβη μάλιστα και το νόστιμον ότι οι Γαλατσιώται δυσπιστούσαν εις την γενναιοδωρίαν του κ. Μερκούρη, υποπτευόμενοι ότι θα τους πάρει το νερόν διά τον δήμον. Και ο δήμαρχος διά να τους καθησυχάση έβαλε να σκαλίσουν επί του μαρμάρου τας λέξεις: “Τοις ιδιοκτήταις του ύδατος Γαλατσίου”. Με την επιγραφήν αυτήν επέχουσανθέσιν όρκου, ησύχασαν και πίνουν αφθόνως. «…Και ‘γω προσχωρήσας προς την δροσεράν πηγήν, προέπιον δύο χωνευτικά ποτήρια ύδατος…» Ζαχαρίας Παπαντωνίου, 1910.

 

Πλατεία Προσφύγων (94Α/99) – Πόρου, Φιγαλείας, Σύρου

Τιμώντας τους Έλληνες πρόσφυγες, από αρχαιοτάτων χρόνων, αλλά και τους Μικρασιάτες πρόσφυγες που έφτασαν στην πόλη μας τον προηγούμενο αιώνα.

 

 

 

 

 

 

Πλατεία Γεωργίου Ράνιου  – Μούνδρου, Ψηλορείτου, Κύκνων

Γαλατσιώτης αντιστασιακός.

 

 

 

 

 

 

 

  Πλατεία Ρουμελιωτών (160/98) – Ιωάννου Φωκά & Εκάβης

Οι πρώτοι κάτοικοι της πόλης του Γαλατσίου, δημιούργησαν – κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα – συλλόγους για να έχουν επαφές και μνήμες με τις μητροπόλεις τους. Ανάμεσά τους, ο Σύλλογος Ρουμελιωτών, με σφραγίδα από το 2011. Η Στερεά Ελλάδα είναι γεωγραφικό διαμέρισμα της Ελλάδας, το δεύτερο μεγαλύτερο σε έκταση καταλαμβάνοντας 24.910 τ.χλμ. και το πρώτο σε πληθυσμό με 4.591.568 κατοίκους. Αποτελείται από την Αιτωλοακαρνανία, την Ευρυτανία, τη Φωκίδα, την Φθιώτιδα, τη Βοιωτία, την Εύβοια και την Αττική. H Στερεά Ελλάδα φέρεται και με την ονομασία Ρούμελη, ενώ επίσης συχνά αναφέρεται ως Κεντρική Ελλάδα, λόγω της θέσης της στον χάρτη της χώρας. Το γεωγραφικό διαμέρισμα δεν ταυτίζεται απόλυτα με τη σημερινή Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, στην οποία δεν εντάσσονται η Αττική, η Αιτωλοακαρνανία, καθώς και το τμήμα της Κορινθίας από τον Ισθμό και ανατολικά. Είναι η περιοχή που δημιούργησε τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και κατ’ επέκταση τον δυτικό πολιτισμό. Μεγαλύτερες πόλεις της Στερεάς Ελλάδας, εκτός της Αθήνας, είναι η Χαλκίδα, το Αγρίνιο και η Λαμία.

 

Πλατεία Απόστολου Σάντα (202/98) – Εκάβης, Ναρκίσου, Αιγοσθενών

Έλληνας αντιστασιακός, ο οποίος μαζί με τον Μανώλη Γλέζο κατέβασαν τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη, τη νύχτα της 30ής  προς 31η  Μαΐου 1941. Ο Λάκης (Απόστολος) Σάντας (22 Φεβρουαρίου 1922 – 30 Απριλίου 2011) ήταν Έλληνας αντιστασιακός που μαζί με τον Μανώλη Γλέζο κατέβασαν τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη τη νύχτα της 30ής προς 31 Μαΐου 1941. Ο Λάκης Σάντας γεννήθηκε στην Πάτρα το 1922, όπου τότε υπηρετούσε ο πατέρας του ως δημόσιος υπάλληλος. Οι γονείς του κατάγονταν από το χωριό Πηγαδησάνοι της Λευκάδας, με τη μητέρα του να κατάγεται και από τη Βυτίνα Αρκαδίας. Το 1934, η οικογένεια Σάντα εγκαθίσταται στην Αθήνα.  Τελειώνει το γυμνάσιο το 1940 και αμέσως μετά εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Θα αποφοιτήσει μετά την απελευθέρωση. Τη νύχτα της 30ής προς 31η Μαΐου 1941 θα κατεβάσει μαζί με το φίλο του Μανώλη Γλέζο τη χιτλερική σημαία από το βράχο της Ακρόπολης και θα την κρύψει στο πηγάδι που οι αρχαίοι τάιζαν τον Εριχθόνιο, όπου και βρίσκεται θαμμένη ακόμα. Το 1942 εντάσσεται στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) και λίγο αργότερα στην Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων (ΕΠΟν). Το 1943 βγαίνει στο βουνό με τον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΕΛΑΣ). Πήρε μέρος σε αρκετές μάχες στην Αιτωλοακαρνανία, τη Φθιώτιδα και την Αττικοβοιωτία και το 1944 τραυματίστηκε. Το 1946 εξορίζεται στην Ικαρία. Το 1947 φυλακίζεται στην Ψυττάλεια, απ’ όπου το 1948 στέλνεται στη Μακρόνησο. Θα διαφύγει στην Ιταλία και θα ζητήσει πολιτικό άσυλο στον Καναδά, όπου θα ζήσει μέχρι το 1962. Το 1963 επέστρεψε στην Ελλάδα όπου έζησε για το υπόλοιπο της ζωής του. Ο ίδιος εξιστόρησε το εγχείρημα υποστολής της σημαίας και ορισμένα περιστατικά από τη δράση του στην Εθνική Αντίσταση στον Ηλία Πετρόπουλο. Πέθανε στην Αθήνα στις 30 Απριλίου 2011. Η σορός του εκτέθηκε για λαϊκό προσκύνημα σε παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών, ως τις 5 Μαΐου, οπότε κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, όπου εκφώνησε επικήδειο ο Γλέζος, ενώ μεσίστια κυμάτιζε η ελληνική σημαία στο βράχο της Ακρόπολης.